Psychologia Gosia, 16 lat: Podoba mi się jeden chłopak ze szkoły, znamy się, jednak nie za bardzo wiem o czym z nim rozmawiać. Ogólnie jestem bardzo nieśmiała i boję się, że zapanuje ten niezręczny moment ciszy. O czym można rozmawiać z chłopakiem, który mi się podoba? Rozmowa to bardzo dobry sposób na poznanie drugiego człowieka. Dzięki niej dowiadujemy się jakie zainteresowania ma druga osoba i jakie zajęcia tej osobie zajmują większość czasu. Działa to w dwie strony: nasz rozmówca może się także dowiedzieć wielu informacji na nasz temat. Sytuacja jest dość naturalna, gdy ludzie są pewni siebie i towarzyscy. Osoby nieśmiałe mają większe trudności z nawiązaniem kontaktu z innymi osobami. Między innymi dlatego, że obawiają się niezręcznej ciszy, która może nastać, gdy oboje wyczerpią tematy konwersacji i żadna ze stron nie będzie miała już nic do powiedzenia. Osoba wstydliwa niepotrzebnie obarcza winą jedynie siebie za brak tematu do rozmowy i przez to „zamyka się” w sobie jeszcze bardziej. Sprawa rozmowy może stać się jeszcze bardziej problematyczna gdy rozmówca jest kimś ważnym, na przykład chłopakiem, do którego nieśmiała dziewczyna „czuje miętę”. W takim wypadku bardzo często pojawiają się pytania o to jak rozmawiać z chłopakiem oraz o czym rozmawiać z chłopakiem, który szczególnie przypadał nam do gustu – wiadomo, chcemy dobrze wypaść i zrobić piorunujące wrażenie. O czym rozmawiać z chłopakiem gdy masz pustkę w głowie? Sposobem na nieśmiałość jest słuchanie drugiej osoby i podtrzymywanie rozmowy poprzez pytania. Rozmówca poczuje, że jesteśmy zainteresowani jego osobowością i chcemy wiedzieć jak najwięcej o nim. Takie zachowanie wyjdzie na plus. Oczywiście, takie ciągłe wypytywanie może wystraszyć każdego – należy zachować umiar. Zatem warto od czasu do czasu wyrazić swoją opinię, oscylując wciąż wokół tego samego tematu. Przykładowo, gdy chłopak stwierdzi: „Nie lubię zimy!” próbujemy spytać jaka jest jego ulubiona pora roku i dlaczego. Potem same możemy powiedzieć jaka jest nasza ulubiona pora roku. A nuż okaże się, że to ten sam sezon! Częste rozmowy pomogą poznać drugą osobę bliżej – jeśli okaże się, że obie osoby interesują się tym samym lub przeżyły podobne sytuacje, łatwiej jest im podtrzymywać znajomość. Ta sama zależność tyczy się rzeczy, za którymi nie przepadają. Zawsze warto szukać wspólnego punktu zaczepienia. Jak rozmawiać z chłopakiem aby nie nastała niezręczna cisza? Wydawać się może, że trzeba cały czas rozmawiać i wciąż mieć coś do powiedzenia. Nic bardziej mylnego! Mężczyźni bardzo często preferują kobiety, które są nieśmiałe – uważają to za coś rozczulającego, a zarazem tajemniczego, ponieważ nie dowiadują się wszystkiego naraz. To potrafi zachęcić chłopaka do poznania dziewczyny nieco bliżej. Dodatkowo, jeśli obie strony „nadają na tych samych falach”, to rozmowa powinna być czymś naturalnym – w przypadku, gdy jest odwrotnie, może być to znak, że oboje nie pasują do siebie…
WiwaWiwa. zapytał (a) 31.10.2014 o 21:30. Podoba mi się chłopak ze szkoły. Co mam robić ? Podoba mi się chłopak. On jest z IB, a ja z IA, jedynie gdzie się widzimy to przerwy i w-f, bo mamy z chłopakami. No i ja na początku nic, nie interesował mnie itp. Ale teraz zaczął .. I jest tak, że na początku roku koleżanka pokazywała
Hania jest zmęczona ciągłymi pytaniami o jej życie uczuciowe. Droga Redakcjo... Wydaje mi się, że to nie jest tylko mój problem. Wiele dziewczyn ma kłopot ze znalezieniem chłopaka i potem muszą się wszystkim tłumaczyć. Tak, jakby to była jakaś zbrodnia. Bo jak jesteś sama, to znaczy, że coś jest z tobą nie tak. Ludzie od ciebie oczekują, że z kimś będziesz i zupełnie nie potrafią się w takiej sytuacji zachować. Zamiast się zamknąć i nie drążyć tematu, to ciągle te głupie pytania... Wątpię, żeby chodziło o troskę. Czy takie wypytywanie o chłopaka, którego nie mam i nigdy nie miałam, ma mi jakoś pomóc? Bardzo jestem ciekawa, w jaki sposób. To, że mama, babcia, albo koleżanka zaczną się głośno zastanawiać nad moją samotnością nie sprawi, że nagle się jakiś pojawi! Zaczynam sądzić, że tu wcale nie chodzi o moje szczęście. Osoby, które tak mnie męczą, po prostu chcą się dowartościować. Im się udało, a ja taka dziwna i nieprzystosowana. Może przeczyta to ktoś, kto robi to samo i się nad sobą zastanowi. Prawda jest taka, że gadanie niczego nie zmienia. Może mnie najwyżej wpędzić w rozpacz, bo po rozmowie z niektórymi chce mi się płakać. Nie wybrałam sobie tego, że jestem sama. Chcę to zmienić, ale się nie udaje. Ale presja też mi w tym nie pomaga. W drugą stronę to też nie działa, bo jeszcze nie znalazł się żaden, który by się mną na poważnie zainteresował. Mnie się nie podrywa, bo nie wiem... Nie zasłużyłam? Mam jakiś dziwny wyraz twarzy? Myślę o tym od dawna i nie mogę znaleźć powodu. To, że jestem nieśmiała, to nie powinien być aż taki problem. Z samotnością jeszcze sobie jakoś radzę. Zaciskam zęby i udaję, że jest dobrze. Najgorzej jest z ludzkim gadaniem i pytaniami. Niektórzy nie potrafią się zachować. Nie są delikatni, tylko od razu wchodzą w moje życie z buciorami. W końcu to jest „niemożliwe, żeby zdrowa i normalna dziewczyna nie mogła nikogo znaleźć”. Jestem dowodem na to, że to możliwe. A już pomijając to, to dlaczego ze mną się rozmawia tylko o tym? To, czy z kimś jestem, czy nie, to zawsze pierwszy temat do rozmowy. Męczy mnie to i boli. Nie wybrałam sobie takiego życia, więc nie wiem, dlaczego wszyscy chcą mnie dobić. Jak się zakocham, to pierwsza im o tym powiem. Na razie powinni mi dać spokój, bo zamiast dodawać mi odwagi, to mi ją kompletnie odbierają. Jedno głupie pytanie i mam myślenia na kilka dni. Płaczę w poduszkę, bo co innego mogę zrobić. Tego nie zrozumie nikt, kto nie był w takiej sytuacji. Dlatego proszę wszystkie z Was, byście się tak nie znęcały nad osobami takimi, jak ja. Gadanie nic nie daje. Może tylko jeszcze bardziej popsuć humor. Hania Mam 26 lat i mogłabym powiedzieć, że jestem singielką. Tylko że dla mnie to głupia wymówka. Naprawdę istnieje jakaś młoda dziewczyna, która z założenia nie chce nikogo mieć? Koniecznie musi być sama i niezależna? Wydaje mi się, że to poza. Ja mogę powiedzieć szczerze, że chcę mieć kogoś bliskiego, myślę o tym, marzę, ale na razie się nie udało. Czasami się zastanawiam, dlaczego prawie wszystkie koleżanki są w związkach, a ja nie. Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Może mam zwyczajnego pecha, który kiedyś się odwróci? A może rzeczywiście jestem jakaś dziwna i upośledzona? Może za brzydka i za głupia, żeby ktoś się zainteresował? Zawsze mi się wydawało, że jakoś strasznie nie wyglądam, można się ze mną dogadać i jestem miła dla ludzi. Albo się mylę, albo naprawdę chodzi o jakieś fatum. Prawda jest taka, że chłopaka nie miałam nigdy. Jak się ktoś pojawiał, to zostawał moim kolegą. Ale czy to jest jakaś zbrodnia, że się nie udało? Coraz częściej czuję się winna. Inni doprowadzają mnie do takiego stanu, że w ogóle przestaję w siebie wierzyć. Koleżanki... Tak, jakby się zmówiły. Nagle wszystkie mnie wypytują, czy wreszcie sobie kogoś znalazłam. One w większości są w związkach. Od lat z tymi samymi chłopakami, albo ciągle ich zmieniają. Mają powodzenie, więc nie rozumieją mojej sytuacji. Głośno się zastanawiają, co musi być ze mną nie tak, skoro nikt mnie nie chce. Dałyby sobie już spokój, bo mnie to wcale nie pociesza. Ludzie z pracy... Nawet dla nich to jest sensacja, że młoda dziewczyna jest sama. Wiele razy pojawiły się teksty, że pewnie spieszę się do „narzeczonego”, ja tłumaczę, a oni się dziwią. Dzisiaj już wszyscy wiedzą, jak jest. Co nie oznacza, że ten temat się nie pojawia. Jak znajome rozmawiają o facetach, to zdarza im się powiedzieć, że „mnie to przecież nie dotyczy, nie znam problemu”. Rodzice... Myślałam, że się przyzwyczaili, ale czasami mama próbuje mnie dopytywać. Np. byłam ostatnio na imprezie organizowanej przez znajomą, a po powrocie chcieli się dowiedzieć, czy przypadkiem kogoś nie poznałam. Mam tego dosyć. Przynajmniej oni powinni dać mi spokój. Jakim weselu? O czym oni mówią? Wszyscy wiedzą, że nie miałam nawet zwykłej sympatii, a co tu mówić poważnym związku, który miałby doprowadzić do ślubu. Nie wiem, czy to się wydarzy przed czterdziestką. Nie wiem, czy w ogóle będzie mi to dane. To jest dobijanie leżącego i inaczej nie mogę tego odbierać. Tak, mogę powiedzieć, że mam z tym problem. Nie udaję singielki, która zdecydowała się żyć w pojedynkę. Gdybym mogła, to bym to zmieniła nawet dzisiaj. Prawda jest taka, że jak mnie się ktoś podoba, to nie mam odwagi i nie umiem zacząć znajomości. Jak już zaczniemy ze sobą rozmawiać, to zaraz się okazuje, że jestem wspaniałą przyjaciółką, a na pewno nie kandydatką na dziewczynę. Może ja jestem za dobra? Dalsza rodzina... Z niektórymi ciotkami, wujkami i kuzynami widzę się rzadko. Raz na rok na święta, jak jest jakiś ślub w rodzinie, albo coś takiego. Zazwyczaj ich nie interesuje, jak idzie mi na studiach (kiedy jeszcze studiowałam), albo w pracy (teraz). Jest „cześć, masz już tego chłopaka?”. Ręce mi opadają. Czy tylko związek ma o mnie świadczyć? Ginekolog... Nawet jemu muszę się spowiadać, że nikogo nie mam, nie miałam i z nikim teraz nie sypiam. Każda wizyta to jest dla mnie stres. Czuję się upokorzona. Umówiłam się z nim nawet, że gdyby się coś zmieniło, to sama mu powiem. Mam nadzieję, że następnym razem da mi spokój. To są sytuacje na co dzień. A najgorzej to jest na ślubach, kiedy panuje jakaś zmowa. Ze 3 razy złapałam już welon, a to nie może być przypadek. Z litości mi go wkładają w ręce, żebym nie traciła nadziei. Jak widzę kogoś, z kim na co dzień nie mam kontaktu, to życzy mi, abyśmy następnym razem spotkali się na moim weselu. Chce mi się płakać. Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia kurcze, też jestem na tym etapie, że ja się gapię na faceta, facet na mnie, a nie jestem już sikutą, mam 28 lat :-) i nie wiem co dalej :-) Udostępnij ten post Link to postu Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź 1 2010-09-09 22:20:40 Bardamu Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-09-09 Posty: 35 Wiek: 29 Temat: Myślałam, że mu się podobamHej! To mój pierwszy post tutaj. Muszę się wyżalić. podoba mi się chłopak u mnie w pracy. Miały miejsce pewne (nieliczne) sytuacje, które źle zinterpretowałam i myślałam, że mu się spodobałam. Biłam się z myślami kilka tygodni i w końcu dałam mu list (ponieważ żadna ze mnie podrywaczka i jestem nieśmiała), w którym pytałam się, czy jest mną zainteresowany, i że chętnie bym go poznała. A jeżeli nie jest to niech mi wybaczy i zapomni o tym. No i okazało się, że poniosła mnie fantazja. Teraz jest mi strasznie głupio, że zrobiłam z siebie kretynkę. On co prawda zachował się kulturalnie - traktuje mnie tak samo, no i nie powiedział nikomu, bo już bym nie miała życia w pracy. Czuje ogromny wstyd, że pomyślałam, że mogłam mu się spodobać, że ten list mógł zabrzmieć, jakbym robiła mu łaskę. Że też nie dopuściłam do głosu rozsądku. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że to moje pierwsze zakochanie (a nastką już nie jestem), i że bardzo mi się podoba, nie tylko pod względem fizycznym, ale jest bardzo interesujący jako osoba. Taki facet na poziomie. Kiepsko to miał ktoś z Was też podobne doświadczenie?Pozdrawiam. 2 Odpowiedź przez a_normalna 2010-09-09 22:27:00 a_normalna Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-10-27 Posty: 3,025 Wiek: 22 Odp: Myślałam, że mu się podobam Człowiek uczy się na błędach. Przez to doświadczenie nie zamykaj się, tylko wyciągnij odpowiednie wnioski na przyszłość, czyli zanim napiszesz taki list, to spróbuj wysłać jakiś sygnał ze swojej strony. Jeśli na niego odpowie, to znaczy, ze jest zainteresowany, a jak nie, to do góry, to nie koniec świata 3 Odpowiedź przez Bardamu 2010-09-09 22:30:35 Bardamu Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-09-09 Posty: 35 Wiek: 29 Odp: Myślałam, że mu się podobamDziękuję. Teraz oczywiście wiem ,że to nie był dobry pomysł Świat też nie stanął w miejscu, ale ciężko to wszystko przetrawić. 4 Odpowiedź przez Mareczek 2010-09-10 01:44:54 Mareczek Net-facet Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-09-08 Posty: 150 Wiek: 26 Odp: Myślałam, że mu się podobam Pytanie co Cię bardziej boli, fakt, że jednak nie jest Tobą zainteresowany, czy fakt, że dałaś mu ten list, okazało się, że jest inaczej niż myślałaś i teraz z tego powodu czujesz wstyd?W jednym natomiast się nie pomyliłaś, skoro po przeczytaniu tego listu traktuje Cię tak samo i nikomu o tym nie powiedział to faktycznie facet na poziomie Nie bądź dla siebie taka surowa, każdy ma prawo się pomylić, źle odebrać sygnały itd. Co się stało takiego strasznego? Gość dostał list, przeczytał, na pewno miło mu się zrobiło, że się Tobie spodobał (Ego podrosło), a że On tego nie odwzajemnia - trudno. Chociaż masz jasność i nie będą Cię już męczyć domysły. U mnie masz punkt za odwagę, a środek się nie liczy, liczą się dobre i szczere chęci Ja np. bardzo chciałbym dostać taki list, nawet od dziewczyny, która nie jest w moim typie Szczerość jest bezcenna, a podchody to zabawa, są fajne dopóki ktoś się nie zaangażuje się dzieje niedobrego w państwie, wszyscy się w takie indywidua zamieniają, że już ciężko komuś zainteresowanie okazać, a jeśli już to zaraz się robi wielkie halo z tego Przeczytaj mój wątek, ja miałem lepszy pomysł od Ciebie Płacz wie wszystko, słowa nie wiedzą, myśli nie wiedzą, nie wiedzą sny i Bóg czasem nie wie, a płacz ludzki wie. Bo płacz jest płaczem i tym, nad czym płacze... 5 Odpowiedź przez Bardamu 2010-09-10 10:51:47 Bardamu Wkręcam się coraz bardziej Nieaktywny Zarejestrowany: 2010-09-09 Posty: 35 Wiek: 29 Odp: Myślałam, że mu się podobam Dzięki za tak, w sumie bardziej boli mnie ten kretyński list. Jestem w stanie pogodzić się (właściwie już się pogodziłam) z tym, że mnie nie chce, bo przecież go nie zmuszę. Nadal mam dla niego dużo ciepłych uczuć, ale mi, że wyobrażałam sobie coś czego nie sumie z dwojga złego przynajmniej wiem na czym stoję, niż miałabym dalej snuć fantazje Trzeba szukać szczęścia gdzie za miłe słowa, Mareczku 6 Odpowiedź przez wicherek 2011-06-15 18:01:05 Ostatnio edytowany przez wicherek (2011-06-15 18:03:57) wicherek Wróżka Bajuszka Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-02-22 Posty: 231 Wiek: 25+ Odp: Myślałam, że mu się podobam Bardamu....... wiesz, ja nie mialabym odwagi nawet dac komus listu wyszła z tego dziwna sytuacja, ale bynajmniej masz jakis krok za soba, nie załujesz ze czegoś nie zrobiłas itd. jak dla mnie powinnas byc dumna z siebie, ze miałas odwage a tak wogle, hej mam nadzieje, ze kiedys tu zajzysz bo chciałam sie przywitac bo ja tez z Trojmiasta (gdzies tam wyczytałam, ze jestes tez z tych okolic, oraz mamy podobny muzyczny gust wiec jakbys miała chwile zapraszam tu: ) pozdrawiam Zapraszam każdego fana cięższej muzyki do "Kącika mrocznych duszyczek" w dziale nasza społeczność! Niech moc rocka będzie z Wami! :-) 7 Odpowiedź przez promemoria 2011-09-20 02:08:24 promemoria Słodka Czarodziejka Nieaktywny Zawód: tralalala Zarejestrowany: 2010-09-09 Posty: 180 Odp: Myślałam, że mu się podobamHej=) Słuchaj, ja Ci powiem, że miałam kiedyś podobną sytuację. To było już parę ładnych lat temu. W liceum kumplowałam się z pewnym chłopakiem z klasy. Tacy kumple z nas byli. Potem zaś koleżanka z równoległej klasy zwierzyła mi się, że on jej się podoba. Więc ja, jak to ja- mówię- spróbuję ich wyswatać . Więc tam opowiadałam mu o niej, jej o nim, wszyscy we trójkę na przerwach sobie gadaliśmy. Ja patrzę, a tu- ni stąd ni zowąd, on mi się zaczął podobać=D. Ale ja sobie teraz- z perspektywy czasu- myslę, że to nie było podobanie, tylko taka podświadomość, że mniej czasu razem z nim będę spędzać. I... zaczęłam ich skłócać=p=p=p (jak teraz o tym myslę, to mówię- strasznie głupia byłam, gówniara po prostu, o!). A do niego na gadu napisałam, że mi się podoba i takie tam. On był w szoku. Powiedzał, że świetna ze mnie dziewczyna, ale dla niego to za szybko (znaliśmy się ok pół roku gdy mu to napisałam). Postąpił bardzo kulturalnie, nie rzekł: "spadaj" czy coś, tylko taką wymijającą odpowiedź dał. Oczywiście mi za jakiś czas to całe "podobanie" przeszło, poznałam po miesiącu kogoś innego itd. A jemu niestety z tamtą koleżanką też nie wyszło, bo ona... zaczęła latać za jego kumplem=p. Jednak powiem Wam- nasza relacja przetrwała, nadal się z nim kumplowałam, teraz jest dla mnie jak brat i będziemy razem mieszkać od pazdziernika, na studiach. I zastanawiam się- czemu mu to powiedziałam? takie szkolne chwilowe zauroczenie=) 8 Odpowiedź przez ananaasowa_ 2011-09-23 09:31:22 ananaasowa_ Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2011-09-22 Posty: 1,091 Odp: Myślałam, że mu się podobam Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedźTo naprawdę można wyleczyć! Owszem może pójść do psychologa, jednakże terapia taka będzie polegała na zaakceptowaniu tego kim jest. Psycholog nie pomoże mu w 'przejściu' na heteroseksualizm. Chociaż prawdą jest, że masz 16 lat, więc może Ci się odwidzi gdy przestaniesz dojrzewać i hormony przestaną wariować.
fot. Fotolia Dzień dobry! Mam na imię Mateusz i mam 20 lat. Moim problemem jest nadmierna nieśmiałość w stosunku do kobiet. Nigdy nie miałem dziewczyny (chociaż bardzo bym chciał). Za każdym razem, gdy widzę ładną kobietę, zamykam się w sobie i w efekcie wychodzę na gbura. Nie wiem, jak poderwać dziewczynę, nie potrafię zdobyć się na odwagę, by jakąś zagadać. Rozmawiałem na ten temat z kolegami, którzy nie mają takich problemów. Namawiali, abym się wyluzował, napił i dopiero wtedy próbował poznać jakąś kobietę. Mnie się to jednak wydaje niedorzeczne – która dziewczyna chciałaby rozmawiać z pijanym chłopakiem? Nawet na imprezach jest to nie do przyjęcia – jeśli oczywiście taka znajomość miałaby być wstępem do poważniejszego związku. Ostatnio byłem tak zdesperowany, że kupiłem poradnik dotyczący podrywania kobiet. Po jego przeczytaniu stwierdziłem jednak, że rady w nim zawarte przeznaczone są dla mężczyzn, którzy są pewni siebie, a ja, zanim zacznę działać, muszę pokonać swój lęk i nieśmiałość. Będę wdzięczny za wszelkie wskazówki. Od czego zacząć? Jak zwalczyć ten problem? Zobacz też: Czy można zdradzić przez sms? Na pytanie odpowiada psycholog, psychoterapeuta Monika Wysota: Domyślam się, że problem, który Pan opisuje, jest dla Pana męczący i przykry. Pisze Pan, że bardzo chciałby znaleźć bliską sercu osobę, a nieśmiałość w kontaktach z kobietami to uniemożliwia. Zastanawiam się, czy owa nieśmiałość występuje tylko w kontaktach z kobietami, czy ogólnie w relacjach z innymi ludźmi. Poza tym to, co trzeba byłoby rozważyć, to z czym dokładnie związana jest Pana nieśmiałość i co się pod nią kryje, z czego ona wynika? Pisze Pan również o lęku – pytanie, czego tak naprawdę boi się Pan w kontaktach z kobietami. Często pewna rezerwa w relacjach z płcią przeciwną występuje wtedy, kiedy stawiamy sobie zbyt wysokie oczekiwania lub też bardzo nam zależy, by dobrze wypaść. Wtedy albo żadne słowo nie chce nam przejść przez gardło i się wycofujemy, albo mocno filtrujemy to, co chcemy powiedzieć. Tak bardzo nam zależy, żeby zrobić na drugiej osobie dobre wrażenie, że każdy temat w rozmowie, każda wypowiedź wydaje się nam nie dość dobra. Takie podejście odbiera spontaniczność i powoduje napięcie, które można nazywać również nieśmiałością. Zastanawiam się, czy Pana problem pojawia się w każdym kontakcie z kobietą, czy też tylko w tych sytuacjach, w których dana kobieta się Panu bardzo podoba i chciałby Pan ją poderwać, a kiedy traktuje Pan kobietę zwyczajnie, jak koleżankę, to rozmowa sama się pięknie toczy. Proszę Pana, proszę nie oczekiwać od siebie zbyt wiele, ani z góry nie zakładać, czy też wmawiać sobie, że to co Pan powie, zostanie źle odebrane. Proszę próbować swoich sił małymi kroczkami. Kiedy jest Pan w towarzystwie, proszę próbować swoich sił od razu w rozmowie z dziewczyną, która się bardzo Panu spodobała, ale niech Pan rozmawia również z innymi… flirtując, tak jakby chciałby je Pan poderwać. Małymi kroczkami proszę ćwiczyć swoje umiejętności i obserwować, co się kobietom podoba, a co w zupełności nie. Zobacz też: Mój chłopak jest chorobliwie zazdrosny! Co robić? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!dsEE7.
jestem nieśmiała a podoba mi się chłopak
